Goizeko seiak eta
laurdenetan jo du lehen aldiz alarmak, bost minuturo errepikatuz, azkenekoz,
bederatzietan itzali dudan arte. Gorputz txarrarekin hasi dut eguna
Freetown-en, Sierra Leonan, eta arima pixka bat berpiztuko nuelakoan, 10€-tako
luxuzko gosaria hartu dut lehen aldiz bost hilabetetan. Itsasoari begira eta
larruzko sofan, ezin luxutik plazera bilatu nire bakardade osoan eta irribarrerik
gabeko aurpegiarekin hartu dut txirrinda berriro infernuko beroaren azpian.
Hiru ordu
beranduago iritsi naiz paradisuko hondartzara: palmerak nonahi, hondartza txuri
amaiezina eta mila metroko mendi zerratuak bizkarrean. Iritsi eta txirrindatik
jaitsi bezain pronto, ondo merezitako bainu bat hartu gabe eta palmerak
begiratu ere egi gabe, itzaletan etzan naiz lotara. Lehenengo aldiz paradisuan
egotea eguneroko bilakatu zait eta nomada hutsa izan nahi ez duen bidaiari
batentzat, ez dago ezer plazerra rutina bihurtzea baino katastrofikoagorik. Ez
dago seinale argiagorik etxera bueltatzeko ordua iritsi dela adieraziko
didanik. Eguzkia itsasoan itzalitakoan deitu dut etxera notizia emateko: “Ama,
maiatzerako han naiz”. Pozik eskegi du amak. Nik ez, eta negar egin dut
Afrikako izarren azpian.
Kanpinera bueltatutakoan,
bero da, beroegi, eta susmo txarra hartuta motxilaren sakonetatik atera dut
botikina. Besapetik termometroa irakurtzerakoan, zera dio: bakardadea
askatasuna da, sufrimendua biharko harrotasuna, negarra humano egiten zaituena,
38.7 ºC, Aupa Hi!!!
Sukarra besterik
ez da eta paradisuko Afrikan lokartu naiz berriro, etxera bueltatzeko erabakiaz
damutzeko beranduegi dela.
…baino ez naiz
damutzen.
Bidaiatzea beti
hartu izan dut jardun akademikotzat, curriculumean agertuko ez den doktoretza
egitearen moduko zerbait.Eta ikasketa guztiekin bezala, bukatutakoan
ikasitakoari ahalik eta zuku gehien ateratzen ahalegindu behar da, munduaz eta
batez ere norberaren buruaren ezagutzaz ikasitakoa praktikan jartzen jakin
beharrekoa. Bestela, nomada eternoa ikusle huts bihurtzen da, liburu eta paper
artean galduta dabiltzan teoriko, doktore eta aditu asko bezalaxe. Horregatik,
badakit nire abentura hau ez dela eternoa izango eta ikusle/ikasle izatetik,
aktore izateko ordua iritsiko dela.
Hori bai, gauzak
patxadaz. Nire lehen lan eguna Maiatzaren 1a deklaratzen dut, egun sakratua
langile(o)ntzat!
No hay comentarios:
Publicar un comentario